Çocukluğumda gündüzlerin tamamını sokakta, parkta,cami avlusunda,tarlada kısacası bulduğumuz her yerde futbol oynayarak geçirirdik. Her şey futboldu bizim için. Mahalledeki farklı sitelerin çocukları birbirine rakip olur, biri kendi sahanda biri onların sahasında olmak üzere maçlar yapar ve bir de bunların listesini tutardık,biz seride 5-3 öndeyiz vs. Biz saatlerimizi dışarıda harcarken sitede tek tük de olsa evinde atari karşısında zamanını geçiren çocuklar olurdu. Bunlar ortamdan dışlanır, arada sırada top oynamaya geldiklerinde kadroya alınmazdı.
Şimdi ise her şey tamamen tersine döndü. Çocuklar ya ellerinde telefon ya da pc karşısında en güzel zamanlarını harcıyorlar. Değil mahalle maçları yapmak, ekmeğe gitmek için bile sokağa çıkmaya üşeniyorlar. Eve gittiğimde, zamanında bizim "Düşler Tiyatro"muz olan sahada şimdi bir iki çocuk görünce mutlu oluyorum. Artık ortamı belirleyenler takım kaptanları değil, Facebook'da en fazla arkadaşı, Twitter'da en fazla takipçisi olanlar, ne yazık ki...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder